ontknopingsmuziek 21-25

TLC – Crazysexycool – 1994

Heel recent leerde ik van mijn Amerikaanse zwager dat TLC  Tender Loving Care betekent. Een goedgekozen naam voor een meisjesgroep die de personificatie van sensuele zwoelheid is. Ze kunnen Jane Birkin op dat gebied nog een lesje leren. Omdat rapper Lisa ‘Left Eye’ Lopes vanwege een brandstichting in haar vrijheid beperkt was, kregen  Rozonda ‘Chilli’ Thomas en Tionne ‘T-Boz’ Watkins de kans om een zachter en verleidelijker soulgeluid te produceren. Al murmelend glijdt hun praatzang als honing in je oren. De albumtitel CraZySeXyCOol refereert aan de individuele uitstraling van het drietal en ze zijn in de juiste volgorde op het hoesje afgebeeld. Brandstichter Left Eye was Crazy, Chilly is Sexy en T-Boz is de Coolheid zelf. Krolse katten die niet zonder handschoenen aan te pakken zijn. Alle drie kwamen ze in aanraking met de politie en hun image werd daardoor spannend, gevaarlijk en onvoorspelbaar. Heel anders dan hun brave opvolgers Destiny’s Child. Maar misschien word je ook wel een beetje roekeloos als je cd 23 miljoen exemplaren verkoopt. Ze hadden beter naar hun eigen teksten moeten luisteren:

Don’t go chasing waterfalls
Please stick to the rivers and the lakes that you’re used to
I know that you’re gonna have it your way or nothing at all
But I think you’re moving too fast

Mozart – Symfonie 35 – Haffner – 1782

Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) behoort samen met Haydn en Beethoven tot de Eerste Weense School. Met de Haffner symfonie begint de serie van zijn laatste 6 symfonieën. Zijn gave is tot volle wasdom gekomen en het orkest klinkt als één muziekinstrument. Het perfecte instrument dat zo veelzijdig en grandioos als maar mogelijk is. De compositie is een schoolvoorbeeld van de klassieke fase van klassieke muziek. Het is de standaard voor onze harmonie en klinkt zo welluidend en overtuigend dat niemand dit niet mooi zou kunnen vinden. Door Mozart verlegden we  ons vakantiegebied van Frankrijk naar Oostenrijk. Een land waar zulke muziek gemaakt wordt kan toch niet helemaal verkeerd zijn. Dat werd pas mogelijk na de komst van de digitale wereld. Want de cd heeft voor mij de klassieke muziek geopend. Krakende grammofoonplaten met kanten van maximaal van 25 minuten zijn er niet aan besteed. Het tijdstip viel ook samen met de opkomst van de ‘originalinstrumenten’ en Frans Brüggen was daar met zijn Orkest van de 18de eeuw een exponent van.

 Duffy – Rockferry – 2008

Hartverscheurend is het enige woord dat bij Rockferry naar boven komt. De 10 liedjes zijn als de facetten van een desolate pijn de niet meer geheeld kan worden. De videoclip van de hit Warwick Avenue is in één frontale take gefilmd en je ziet de tranen in haar ogen springen en over haar wangen naar beneden stromen. Misschien maakt het nog wel meer indruk omdat het door een schijnbaar jong meisje wordt gezongen. Toch was Aimee Anne Duffy (1984) al 24 toen ze gelanceerd werd. Ze komt uit Wales en haar achternaam was meteen de perfecte artiestennaam. Haar grote en ongenuanceerde stem doet me denken aan de meisjes die in de jaren 50/60 bij Phil Spector zongen. Ook die lijden onder hun tieneremoties maar zijn wel wat brutaler. Duffy maakt met haar ingekeerde kwetsbaarheid meer indruk. Ze heeft alle liedjes zelf geschreven en vanwege het beperkte budget duurde het 4 jaar voor de opnamen gereed waren. In 2008 was het wereldwijd de vierde bestverkochte cd. Bij hoge uitzondering toch de videoclip van Warwick Avenue:

Rod Stewart – The Rod Stewart Album – 1969

Volgens de overlevering heeft een Engelse volksjongen twee wegen naar stardom: voetballer óf rockzanger worden. Rod Stewart probeerde het eerste en eindigde bij het laatste. Het is voor mij nog steeds onvoorstelbaar hoe iemand met zo’n stem het in zijn hoofd haalt om zanger te worden. Hij bouwde met Ron Wood de Small Faces om naar the Faces en nam tegelijkertijd de eerste en beste van zijn solo elpees op. Door een mix van rock, soul en blues ontstond er een gemeen mengsel van puberale onrust. De Street fighting man ontmoet de Man of constant sorrow in een van de tederste en zelfgeschreven unrequited liefdesliedjes ooit: Cindy’s Lament.

Listen here
You don’t have to love me always, Cindy
You don’t need to see me every day of the week
You don’t have to notice my brand new shoes
But please, please say hello some time

You know I’ve tried to impress you, Cindy
I even lent ya my library book
I guess you forgot, good God you soon forgot it, woman
I don’t mind but please say hello some time

And your mother she can’t stand my face
And your brother keeps me from your door
But I’ll stay around, yes, I’ll stay around, honey
I’ll even watch over your garden fence

I’ve watched your friends, Cindy, laugh in my face
But I won’t apologize for the way that I am
If only they knew, baby, yes, if only they knew
That you’ve already spent one night with me, honey

 Kruder Dorfmeister – The K&D sessies- 1998

De Oostenrijkers Peter Kruder en Richard Dorfmeister zetten hun samplekraan wijd open en vullen een koesterend bad voor de late avond. Het is de perfecte loungemuziek om heerlijk in te ontspannen. Als een balsem voor de oren stroomt het traag en aards uit de speakers. Het is gelukkig nog wel echte muziek die met weinig elektronica is bewerkt. Het eenvoudig en natuurlijk klinkende eindproduct is het resultaat van geduldig sleutelen aan de afzonderlijke componenten.  Het knippen en plakken duurde per track gemiddeld 2 weken tot hij naar tevredenheid is.  In de VPRO gloriedagen ging Lola da Musica naar Wenen en filmde een prachtige documentaire over deze serieuze en ambachtelijke mannen. Het werd een speurtocht langs achterhuizen, woonkamer-studio’s en afgelegen fabrieken waar ze hun product met een veelvoud aan machines bewerkten. Wenen is natuurlijk perfect als het terrein van de vergane glorie van de Gouden Weense periode waarin Richard Mahler eenzelfde koesterend geluidstapijt kon fabriceren.