Benjamin Clementine – At least for now – 2015

Mijn muziekjaar 2015 begon meteen in de eerste week overdonderend met een volkomen onbekende singer/songwriter. Alle verwachtingen op de eerste grote openbaringen worden meteen al ingelost. Nu 8 maanden later wordt het misschien ook het hoogtepunt. Weinig genoegens zijn te vergelijken met het moment waarop een aardige cd omslaat in een mooie cd. Het effect wordt nog versterkt als het gebeurt in een muziekgenre waar niet de eerste aandacht ligt. Zoals altijd gebeurde het op de fiets waar ik onafgeleid naar muziek kan luisteren. Als mijn echtgenote ook onder de indruk is kan gekocht worden. Maar dat blijkt ondanks het internettijdperk nog niet zo eenvoudig. De cd is pas in mei bij wowhd.com leverbaar. Naar blijkt mondjesmaat want het duurt nog 6 weken voor ik hem op 15 juni aan mijn muziekverzameling kan toevoegen. Ondertussen zijn er al weer andere primeurs die om aandacht vragen en duurt het tot de zomerluwte voor ik aandacht vind voor een derde luistertermijn. De cd blijkt dan nog steeds onvergelijkbaar mooi en het wordt dus hoogste tijd voor nader onderzoek en introspectie.

Benjamin Clementine lijkt met zijn onverklaarbare muziek en zijn waardige uitstraling als een engel die op aarde is neergedaald. Je luistert en raakt meteen bij de eerste klanken geëmotioneerd zonder te begrijpen waarom. Dat is niet één keer maar keer op keer als ik de cd opzet. Woorden schieten natuurlijk te kort maar laat ik het toch eens proberen. De essentie van een perfecte cd is namelijk dat je hem nooit echt kent en steeds opnieuw opzet om het raadsel te doorgronden. In het geval van At least for now heb ik nog vele luisterbeurten nodig om ook maar iets van de magie te begrijpen.

De meest opvallende component in zijn muziek is natuurlijk zijn hese gearticuleerde stem. Iedere wisseling in stemming wordt duidelijk en alle woorden zijn gewogen en behandeld. Die stem overstijgt het bereik van Scott Walker, doet me denken aan Roland Gift van Fine Young Cannibals en draagt de emotie van Antony Hegarty van Antony and the Johnsons. Maar zoals uit zijn levensbeschrijving blijkt is Benjamin een natuurtalent die zichzelf heeft gevormd en van veel meer verschillende vaatjes heeft geproefd.

I am an expressionist; I sing what I say, I say what I feel and I feel what I play by honesty and none other but honesty. Some will get bored of me, but I invite the patient listener to come forth, feel and most importantly engage with me without asking too many questions. Hopefully by the end of listening they shall get answers not questionable, whether pleasing or not.

Benjamin Sainte-Clementine werd in 1988 als laatste van 5 geboren in Noord Londen. Hij spijbelde van school om naar de bibliotheek te gaan. Zijn broer Joseph introduceerde de muziek en hij leerde vanaf zijn 11e jaar op zijn piano spelen. Snel kreeg hij genoeg van de popmuziek en liet zich door Erik Satie en de klassieke radiozenders inspireren. Zijn Ghanese ouders scheiden als hij 13 is en met 16 verlaat hij school en trekt bij een vriend in. Met 19 verhuist hij naar Parijs waar hij als een halve dakloze rondzwerft. Hij koopt een oude gitaar en piano en gaat 3 jaar musiceren en componeren. Hij wordt vervolgens ontdekt en kan in 2012 zijn eerste muziek opnemen. Zijn faam stijgt en hij zingt op de nodige festivals. Een optreden tijdens het North Sea Festival wordt gemist omdat hij onvoldoende geld heeft voor de reis en de laatste 40 km denkt te kunnen lopen. Hij verlaat Parijs en keert terug naar Engeland waar hij groots doorbreekt met zijn optreden bij Jools Holland. In 2013 komt zijn eerste ep met 3 nummers uit en een jaar later nog een ep. Dan moet hij echter vanwege contractuele problemen nog 2 jaar wachten voor zijn eerste album uitkomt. Naar horen zeggen heeft hij nog 300 liedjes op de plank liggen.

In this picture in space, you see a boy in a long coat, holding what looks like a half done apple.
Now if I told you that there is a second apple in the other hand of the boy will you believe me?
Or will you just stick with the notion that seeing is believing?
Well I believe that sometimes you’ve just got to hear it, and feel it to believe it.
And so the second apple is what you now hold in your hands.
It’s my world and it’s all I will depend on at least for now.
Before I start thinking about life after death, heaven and the rest,
I have got to rely on my apple, my world, the world, no matter how hard it might be at times.
Fortunately, I am glad you are now here to experience it with me.
About the colours, I assumed you might know half the story at least for now, so to cut it short,
the blue wall signifies Paris, France and the red coloured door signifies England.

Het voorwoord van de cd heeft dezelfde lading van raadsel en ontleding als de songteksten. In eerste instantie denk je te begrijpen waar het over gaat. Als je dieper gaat nadenken verdwijnt de boodschap. Er worden geen verhaaltjes over leven en liefde verteld maar standpunten verkondigd en gevoelens ontleed. Zijn teksten zijn ingekeerd en poëtisch. Het is een mengeling van liefde, hoop, melancholie en wanhoop. Alle vocale technieken worden ingezet om het resultaat te bereiken. Ik lees de teksten mee in het cd boekje maar de betekenis verdwijnt als je te goed oplet. Heel langzaam na veelvuldig luisteren komen de diepere wijsheden bovendrijven.

We all make a living by what we get, but we make life by what we give. 

If we think about it, even beautiful stars, they tend to shoot through the night, and you will never find them again.    

When my preferred ways are not happening, I won’t under estimate whom I am capable of becoming.

The decision is mine, so let the lesson be mine.   

And then out of nothing, out of absolute nothing, I, Benjamin, I was born,
so that when I become someone one day, I will always remember that I came from nothing.

I am lonely, alone in a box of stone, they claimed to love me, but they’re all wrong.
For I have been lonely, alone in a box of stone and this is the place I will say I’ve only belonged

So why would you waste a lot of your energy on what people might say,
Just quiver a little, then burst in laughter
Quiver a little then get back to your stride. 

Excuse me I’m in the middle of a song

Het overtypen van zijn teksten blijkt een zinloze bezigheid.  Voor een buitenstaander verliezen ze zonder zijn stem al hun kracht.
Ondanks mijn cinemaliefde ben ik bij mijn blog geen voorstander van videoclips. Het luisteren zonder beeld levert meestal zoveel meer op. De nieuwkomer moet zijn aandacht verdelen over muziek en beeld en daarbij het geheel bij de eerste keer beoordelen. Want een tweede kans zit er meestal niet in. Dus bij hoge uitzondering en alleen voor een incomplete indruk hierbij beeld en geluid van Benjamin Clementine.